Slap in the face.
Posted on: March 12, 2012
- In: life
- 6 Comments
Pffft.
Dan denk je eindelijk jezelf gevonden te hebben, jezelf te kennen, vanbinnen en vanbuiten. Dan denk je van jezelf dat je vertrouwen hebt in jezelf. Dan denk je dat je zelfvertrouwen hebt. Genoeg. Of toch genoeg zelfvertrouwen om jezelf te aanvaarden zoals je bent.
Dan komen ze toch wel af met een wijvenweek zeker. En dan doe je mee, ja, want je vind dat wel een tof concept, zo. Je denkt terug wat leven in de brouwerij/blog (niet deze) te brengen en je bent vanaf dag 1 helemaal mee. Je schrijft een stukje over beautyqueens, meer bepaald diegene die verscholen zit en jezelf en je bent zelfs content van jezelf dat het er op tijd was, dat stuk, en dat het niet eens zó slecht was.
En dan lees je dit.
En daarna dit.
En dan besef je dat “Maskers af”, precies niet je forte is. Dat je het nooit zal kunnen, waarschijnlijk, jezelf blootgeven. Dat je het wel zou willen, eigenlijk, maar dat het zoveel zou kunnen teweeg brengen. In jezelf vooral. Maar dat geef je liever nog niet meteen toe. Dat je eigenlijk het liefst van al keihard “IK OOK!” wil schreeuwen, dat besef is intussen keihard aangekomen. Als een slag in het gezicht eigenlijk.
Maskers af.
Pffft. Fokking wijvenweek.
De laatste doet het licht uit, ja?
Posted on: June 24, 2010
- In: life
- 9 Comments
Ik heb het geprobeerd. Meerdere keren zelfs. Om terug te keren, bedoel ik. Om mezelf weer thuis te voelen op dit blog.
Het is me niet gelukt.
dramoghe is lang een schuilplaats geweest, een soort alter-ego. Een tweede ik. Een ik, die dingen deed en zei die ik in het ‘echte leven’ niet durfde zeggen of doen.
Dit blog was een uitlaatklep voor opgekropte emoties en frustraties, een manier om raad te vragen, zomaar in het wilde weg. Een plaatse om gedachten los te laten. Om reacties te peilen. Anoniem.
Vooral dat laatste was een pluspunt. Een noodzakelijkheid bijna. Kunnen zeggen wat je denkt, zonder je er iets van aan te trekken wat men ervan denkt; het geeft een gevoel van vrijheid.
Alleen..
Ik ben dramoghe ontgroeid.
Ik ben niet meer dat overstresste, onzekere studentje. Ik ben niet meer op zoek naar mezelf. Of toch niet in diezelfde mate. Bovendien heb ik het gevoel dat ik niet meer zomaar álles kan zeggen. Er lezen te veel bekende ogen mee. En ooit-onbekende ogen, die me intussen bijna beter kennen dan ik mezelf.
Ik zit nog wel met vragen, maar die durf ik hier niet meer stellen. Ik heb wel nog twijfels, maar ik ben bang dat ze aan de verkeerde oren zullen komen. En als ik toch nog een probeer om mijn gedachten neer te schrijven, wordt het tekstje tientallen keren bijgewerkt. En uiteindelijk gewist.
Daarom neem ik afscheid. Tot ziens blogvriendjes.
yes!
Posted on: May 21, 2010
- In: life
- 2 Comments
- In: life
- 3 Comments
hoop
Posted on: April 14, 2010
Dramoghe 